دكتر سید حسن امامی ، در سال ۱۲۸۱ (ش.) در تهران به دنیا آمد. پدرش امام جمعه و جماعت بود و به همین دلیل، پس از پایان تحصیلات مقدماتی در مدرسه پروكیمنیاژ كه توسط روس‌ها اداره می‌شد، برای فراگیری علوم فقهی و دینی، ادبیات عرب، منطق و سایر علوم عالیه به حوزه علمیه نجف اشرف رفت و به درجه اجتهاد نائل آمد. پس از مدتی به منظور فراگیری علم حقوق نوین به سوئیس رفت (۱۳۰۷ ش.). پس از پنج سال اقامت و تحصیل در رشته حقوق خصوصی در دانشكده حقوق دانشگاه لوزان، در سال (۱۳۱۲ ش.) با ارائه پایان نامه خود تحت عنوان «اساس قضایی مهر در فقه شیعه اسلام» موفق به اخذ درجه دكترای حقوق شد.
در سال ۱۳۱۳ به ایران بازگشت و در مدرسه عالی حقوق و دانشكده معقول و منقول به تدریس تاریخ حقوق و حقوق اسلام پرداخت. در سال ۱۳۱۷ در تشكیلات دادگستری نوین به شغل قضایی منصوب شد. در سال ۱۳۲۳ ریاست كل دادگاه‌های شهرستان تهران را بر عهده گرفت. در سال ۱۳۱۷ در دانشكده حقوق و علوم سیاسی تهران به تدریس حقوق ثبت اسناد و اصول محاكمات حقوقی در مقاطع مختلف پرداخت. در سال ۱۳۳۶ دروس حقوق مدنی نخستین دوره دكترای حقوق را تدریس كرد. پس از چند سال تدریس درسهای حقوق مدنی و شرح قانون مدنی، به درخواست دانشجویان كه به كتابهای مدون حقوق مدنی دسترسی نداشتند، برای تهیه كتابی در این زمینه به لوزان سوئیس سفر كرد. با فراغتی كه در این سفر به دست آورد، شش جلد كتاب حقوق مدنی را براساس یادداشت‌ها، جزوه‌ها، كتابهای فقهی و حقوقی و منابع دیگر به رشته تحریر در آورد. این كتابها تاكنون بارها تجدید چاپ شده و هنوز هم یكی از اصلی ترین مراجع تدریس در دروس دانشگاهی حقوق مدنی به شمار می‌آید.
«ایشان اولین کسی هستند که حقوق مدنی را بصورت دوره ای تالیف کردند، هرچند قبل از ایشان برخی بودند که شرحی بر قانون مدنی داشتند اما بدین صورت که قانون مدنی که نه، در واقع حقوق مدنی را بصورت تحلیلی بنویسند، کسی نبوده است و این نبوغ و ابتکار ایشان را می رساند که بدون نمونه داخلی به این امر اهتمام ورزیدند و فقدان آثار علمی حقوقی را حل نمودند و فتح بابی شد برای دیگران که پس از وی به نوشتن روی آورند.»
دكتر امامی، پس از سالها تدریس و ریاست گروه حقوقی خصوصی و اسلامی دانشكده حقوق و انتخاب شدن به عنوان استاد ممتاز دانشگاه تهران در سال ۱۳۴۶، به درخواست خودش بازنشسته شد (۱۳۴۷ ش.)، اما گاهی در دانشكده حقوق دانشگاه ملی سابق (شهید بهشتی كنونی) تدریس می‌كرد.
«ایشان به حق، استادالاساتید بودند، در واقع دکتر امیر ناصر کاتوزیان ، دکتر محمد جعفر جعفری لنگرودی و دکتر مهدی شهیدی و دیگر اکابر دانشجوی ایشان بوده اند و راهنمای رساله های دکترای دکتر کاتوزیان و لنگرودی بر عهده ایشان بوده است. اگر بحث لقب باشد، به حق ایشان پدر حقوق ایران هستند، کسی که بر بقیه اکابر تأثیر گذاشته ولو دیگران در نظرات بعدی خود با ایشان مخالف باشند، ولی نمی‌توانند تأثیر وی بر خود را کتمان کنند، کما این که همیشه به احترام از ایشان یاد می کنند.»
دكتر سید حسن امامی ، در سال ۱۳۵۸ بر اثر بیماری سرطان و در حالی كه در ماه‌های آخر عمر قادر به تكلم نبود و در اغما به سر می‌برد، در کشور سوییس چشم از جهان فرو بست. پیكرش در یكی از گورستان‌های این کشور به خاك سپرده شده است.
منبع: کتاب چهره ها در تاریخچه نظام آموزش عالی حقوق و عدلیه نوین، عباس مبارکیان، چاپ اول، انتشارات پیدایش، تابستان ۱۳۷۷
